ทักทาย

keep me talk...ขอบอกหน่อยเหอะ...

เป็นกำลังใจ...
พูดจาประสาคนไทย อย่างไรเสีย คงต้องรักดี สามัคคีกันไว้...
อากาศแบบนี้ สถานการณ์บ้านเมือง แบบนั้น...น่าหวั่นวิตกนะครับ...
แต่ผมเชื่อเหลือเกินว่า...ทุกอย่างจะลงเอยด้วยดี เพราะเรามีบารมีของพ่ออยู่หัวคุ้มครองอยู่
ตอนนี้...เรื่องที่คนปัญญาน้อยอย่างผมพอทำได้...ขอเป็นกำลังใจให้ละกันครับ...
สำหรับเจ้าที่รัฐทุกภาคส่วน ที่โดนเหตุการณ์บีบรัดซะจนขยับไปไหนไม่ได้...เป็นกำลังใจให้ครับ
ฝั่งคนไทยใจสีแดง...ที่มุ่งดี หมายกุศล ไม่ใช้ความรุนแรง...แบบนี้ก็เป็นกำลังใจให้ครับ ส่วนใครที่คิดอย่างอื่น...ช่างหัวมันครับ...
พี่ น้องและเพื่อนสื่อมวลชน...ที่โดนยกเลิกวันหยุด แล้วโดนดันมาลุ้นการบ้านการเมือง...กับคนทำงานที่โดนยกเลิกวันงาน ดีแฮะ สู้ ๆ นะครับ....
...ใครอีกล่ะ เอาเป็นว่า งานนี้คนไทยทุกคนคงได้รับการจัดสรรเรื่องทุกข์ร้อนกันถ้วนทั่ว...ไม่มากก็น้อยช่วย ๆ กันแบ่งไปแล้วกันครับ...ผมเองกำลังใจเหลือเฟือแจกให้หมดเลยครับ....
...แล้วเรื่องยุ่ง เรื่องร้าย เรื่องวุ่นวาย ก็จะหมดไป...อย่าหมดกำลังใจนะครับ...

เภา คนเดิม

Taxi Service

TAXI FOR YOU
We are the local people in takuapa and alredy to take a good care for our tourist all locations: Phuket and Phanggna


- Serve To You
@ City Tour - Phuket, Khaolak, Bangnieng, Namkem, Takuapa etc.
@ Taxi - Phuket Airport, Bus Terminal, Trekking and Adventure Tour etc.


- Nice Service
@ Good Quality Service and Super Comfortable by HiluxVigo 4 WD
@ Proficiency in Spoken English

We'll alway service ......
Contact us: Tel 0892973348 (MR. SAMER)
E-mail : jan2922@live.com

Newsletter...มีข่าวมาบอก

คุยเรื่องงาน...
....เราคือมือดี เรื่องออร์กาไนเซอร์ จริง ๆ นะ
งานแต่ง งานบวช จัดปาร์ตี้....
ถ่ายรูป ถ่ายวิดีโอ ตัดต่อ ตกแต่ง...(พันธุกรรม ฮา)
ทำสคริปต์เขียนบท ...อื่น ๆ อีกเพียบ แวะมาดูตัวอย่างได้....

คุยเรื่องรั่ว....เรื่องกิน เรื่องเที่ยว....ฯลฯ
...ทีมงาน เผาได้ทุกเรื่อง เม้าท์ได้ทุกเมื่อ มาจอย มาแจม มาแชร์กันได้

หรือไม่มีอะไรทำ คิดไม่ออก บอกไม่ถูก...
...เชิญมาชม เรามีเรื่องดี ๆ ให้หายเหงา หายเครียด หายโน่น นี่ นั่น...(สูตรป้าเช็ง)


....จะด้วยเหตุผลใดก็เหอะ...ยินดีถ้าได้คุยกัน...
แวะมานะ...
http://keepmeblog.blogspot.com

DR.CHATA

We Sea You

เรื่องสั้น...ขยันซอย (มาทีละตอน)

ชั้น 3 ขบวน 4

“ที่รัก ผมคงต้องกลับใต้สักพักนะ เผื่อได้เงินสักก้อนมาลงทุน”



“แล้วจะไปเมื่อไหร่ล่ะ”


“วันนี้แหละ”


“ทำไรก็ทำเหอะ ดีกว่าอยู่เฉย ๆ นะ มันดูไร้ค่า ทีหอยมันไม่มีมือตีน ยังเอาตัวรอดได้เลย”


“ขอบคุณนะ สำหรับกำลังใจ ถึงบ้านแล้วจะโทรหา”


“แล้วเจอกัน บายจ้ะ”


เต็มสิบวางหู แล้วจับโทรศัพท์มือถือโนเกียเก่า ๆ พรวดใส่กระเป๋ากางเกงยีน เขาเหลียวซ้ายแลขวาหาที่นั่งเหมาะ ๆ


เพื่อตั้งหลัก เพราะกว่ารถไฟขบวนต่อไปจะมาถึงคงต้องใช้เวลาร่วมสองชั่วโมง เดินไปพลางสายตาก็กวาดมองไปรอบ ๆ ชานชาลา เห็นแสงแดดยามบ่ายที่สาดใส่โลมเลียทุ่งหญ้ารอบ ๆ สถานีรถไฟบางซื่ออย่างไม่ปราณี ราวกับจะแผดเผาให้ดาวดิ้น ทะเลเพลิงสีน้ำตาลไหม้ลุกโชนอย่างบ้าคลั่ง ไม่ต่างจากความโหดร้ายของพิษวิกฤตเศรษฐกิจโลก ที่กำลังคร่าลมหายใจคนทั่วโลกอย่างไร้เยื่อใย รังสีความโหดร้ายของมันเผื่อแผ่ไปทั่วไม่ละเว้นแม่แต่ประเทศเกษตรกรรมเล็ก ๆ ที่บ้าคลั่งอย่างเป็นเอกทางอุตสาหกรรมอย่างเมืองไทย องค์กรใหญ่ ๆ ต้องรัดเข็มขัดประหยัดเงิน พร้อมกับถีบหัวส่งคนงานที่ไม่จำเป็นออก องค์กรเล็ก ๆ พากันปิดกิจการต้อนรับการมาเยือนของวิกฤตสุดโหด บริษัทเล็ก ๆ ที่เต็มสิบทำงานอยู่ก็หนีไม่พ้น เขาได้รับคะแนนโหวตเต็มสิบให้ออกจากงาน ด้วยเหตุผลยอดฮิตเพราะพิษเศรษฐกิจ บริษัทแบกภาระค่าใช้จ่ายไม่ไหว เต็มสิบกลายเป็นคนจนตรอก ที่พร้อมจะถอยหลังเข้าคลองได้ทุกเมื่อ






เก้าอี้สำหรับผู้โดยสารกลุ่มหนึ่งถูกจัดไว้ใต้อาคารเล็ก ๆ ทอดยาวระหว่างชานชาลาที่ 1 กับ 2 มีหลังคากับเสาเพื่อกันแดดฝน ทั้งหมดถูกไว้เป็นแถวแถวละ 3 ตัว วางอย่างเป็นระเบียบตลอดอาคาร ราวกับกองทหารที่ถูกฝึกมาเป็นอย่างดี หลายแถวถูกจับจองโดยผู้มาก่อนกลุ่มใหญ่ หลายแถวมีคนนั่งประปราย เต็มสิบข้ามทางรถไฟแล้วทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ตัวว่างใกล้สุด พลางวางเป้สะพายหลังไว้บนเก้าอี้ตัวกลาง พร้อมเงี่ยหูฟังเสียงเจ้าหน้าที่ประชาสัมพันธ์ประกาศผ่านเครื่องกระจายเสียง แว่ว ๆ เหมือนสำเนียงมนุษย์ต่างดาวพูดในหนังซึ่งฟังไม่ค่อยได้ศัพท์ เหมือนเป็นธรรมเนียมปฏิบัติของหนุ่มสาวชาวประชาสัมพันธ์ไปแล้ว จะในห้าง โรงหนัง สนามบิน สายใต้หมอชิต หรือแม้แต่สถานีรถไฟก็เหมือนกันหมด แต่อย่างน้อย ๆก็พอจับใจความได้ว่ารถไฟขบวน 035 กรุงเทพฯ – สุไหงโกลก ที่เขาต้องฝากร่างกายอันห่อเหี่ยวกับใจแสนหดหู่ไปด้วยนั้น มีอันต้องล่าช้าไปร่วมสองชั่วโมง


“หมึกย่าง หมูย่าง ไก่ย่าง ข้าวเหนียวร้อน ๆ จ้า” เสียงแม่ค้าคนหนึ่งร้องเรียกอย่างคมจัดชัดเจนเสียยิ่งกว่าเจ้าหน้าที่ประชาสัมพันธ์เ


พื่อให้ผู้คนสนใจสินค้า เธอแบกถาดใบใหญ่ซึ่งเต็มไปด้วยของกินตามที่เธอโฆษณาเดินมาทางเขา


“หมึกย่าง หมูย่าง ไก่ย่าง ข้างเหนียวร้อน ๆ จ้า พ่อหนุ่ม ทุกอย่างสิบบาทเองจ้ะ”


“รับอะไรดีจ้ะ” เธอเริ่มเร่งเร้าด้วยฝีปาก กดดันด้วยอารมณ์และคาดหวังอย่างรุนแรงให้เขาอุดหนุน


“ไม่ครับ ผมไม่หิว” เต็มสิบตอบอย่างไม่ค่อยเต็มปาก แต่เพียงพอที่จะทำให้แม้ค้าเดินผ่านเขาด้วยความหงุดหงิดไปยังกลุ่มผู้โดยสารกลุ่มใหญ่กว่า






เต็มสิบกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่ มือก็คว้าเอาขวดน้ำที่พกมากับเป้ยกขึ้นซดประทังความอยาก จริง ๆ แล้วเขาทานมื้อเช้ามาเรียบร้อย แต่ถ้าได้ข้าวเหนียวไก่ย่างสักหน่อยคงพอช่วยทดแทนความหิวเล็ก ๆ และฆาตกรรมเวลาที่เขาต้องนั่งรอรถไฟอีกพักใหญ่ได้เป็นอย่างดี แต่เงินที่เหลือติดตัวแค่ร้อยกว่าบาทบังคับให้เขาต้องกล้ำกลืนน้ำเปล่าแทนไปก่อน เพราะกว่ารถไฟจะถึงพัทลุงบ้านเกิด จังหวัดเล็ก ๆ ที่ดังกระฉ่อนได้เพราะปลากระป๋องเน่า ต้องใช้เวลาอีกกว่า 12 – 15 ชั่วโมง ที่สำคัญข้าวผัดกระเพรา ข้าวต้มร้อน ๆ ระหว่างทางกับค่ารถโดยสารกลับบ้าน มันตีตราจองเศษเงินก้อนนี้เสียแล้ว


“ถ้าที่รักทำงานมั่นคงแล้ว....เราหาตังค์สักก้อนแต่งงานกันนะ”


“ผมก็ตั้งใจไว้แล้วล่ะ คราวนี้คงถึงเวลาสักทีเนอะ”


เต็มสิบนึกย้อนไปถึงบทสนทนากับแฟนสาวในร้านอาหารแห่งหนึ่งเมื่อหลายเดือนก่อน ทั้งสองคบกันตั้งแต่สมัยเรียนอยู่มหาวิทยาลัย เป็นเพื่อนกัน ไปไหนไปกัน เต็มสิบติดใจนิสัยห้าว ๆ แมน ๆ และจิตใจที่แสนดีของเพื่อนสาว ท้ายที่สุดเลยกลายมาเป็นแฟนกัน คบกันมากว่า 8-9 ปีแล้ว นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เต็มสิบทำให้แฟนสาวของเขาผิดหวัง เคยตกงาน ลาออกมาทำธุรกิจเล็ก ๆ แต่ก็ไม่เป็นผล และการทำงานครั้งล่าสุดก็ลงเอยด้วยการโดนเชิญออก


ด้วยความที่เป็นคนช่างฝัน แต่ไม่เคยได้ทำตามฝัน มัวแต่ตั้งมั่นกับการทำตามเป้าหมาย ส่งผลให้เต็มสิบในวัยสามสิบ ไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอันเลย การกลับบ้านหนนี้เขาหวังว่าสวนยางที่บ้านที่มีอยู่น้อยนิด น่าจะเปลี่ยนเป็นเงินสักก้อนสำหรับลงทุนทำอะไรซักอย่างในภาวะเศรษฐกิจเอาแต่ใจอย่างนี้ได้บ้าง



ลมร้อนพัดมาแผ่ว ๆ เหมือนมีปากที่มองไม่เห็นเป่าออกมาพุ่งตรงเข้ากระทบใบหน้าจนเขาต้องเอามือมาปัดลูบเพื่อบรรเทาความอบอ้าว ช่วยดึงสติของเต็มสิบกลับมายังเก้าอี้ที่พักผู้โดยสาร นาฬิกาเรือนใหญ่ที่ชานชาลาบอกว่าอีกชั่วโมงกว่ารถไฟจะนวยนาดมาถึง เขาจึงตัดสินใจทรุดตัวลงบนเป้แล้วงีบหลับไปเพื่อปล่อยให้เวลาทำงานของมัน






“ตึ่ง ตึ๊ง ตึง ตี่ง ท่านผู้โดยสารที่กำลังจะเดินทางด้วยขบวนรถด่วนพิเศษขบวนที่ 035 กรุงเทพฯ – สุไหงโกลก ขณะนี้รถกำลังเข้าสู่สถานีแล้ว กรุณาเตรียมสัมภารระของท่านให้พร้อม รถจะจอดที่สถานี 3 นาทีขอบคุณครับ” เสียงเครื่องกระจายเสียงดังสองสามรอบ วิ่งตรงมาปลุกเขาให้ตื่น เต็มสิบรีบทะลึ่งลุกขึ้นยืน มือคว้าเป้ขึ้นสะพายหลัง มองดูความเคลื่อนไหวรอบ ๆ ตัว เจ้าหน้าชุดหนึ่งออกมาเตรียมพร้อมอย่างรู้งานเพื่อขนสัมภาระขึ้นรถ ผู้โดยสารต่างคนต่างเก็บข้าวของเพื่อให้พร้อมเดินทางทันทีที่รถไฟจอดที่ชานชาลา หญิงชายคู่หนึ่งเดินมาหยุด


ข้าง ๆ เขา ทั้งคู่แต่งกายภูมิฐาน มีกระเป๋าคนละใบ สวมเสื้อแจ๊คเก็ตราวกับว่าที่นั่นหนาวเสียเต็มประดา เต็มสิบแอบขำในใจ


“คุณไปขบวนไหน ชั้นไหนครับ” ชายหนุ่มที่มากับหญิงสาวถาม


“เอ่อ” เต็มสิบหยิบตั๋วขึ้นมาดู “ของผมชั้นสาม ขบวนที่สี่ครับ”


“ของเราปรับอากาศชั้นสอง ขบวนที่ 1 ค่ะ ต้องรอแถวไหน ๆ คะ” คราวนี้หญิงสาวถามบ้าง


“แถวนี้สำหรับชั้นสามครับ ของพวกคุณคงต้องเดินไปอีกหน่อย รึไม่ก็ลองถามเจ้าหน้าที่ดีกว่าครับ”


“ขอบคุณค่ะ” หญิงสาวตอบพร้อม ๆ กับชายหนุ่มที่พยักหน้าแทนคำขอบคุณ แล้วจูงมือกันเดินจากไป


เต็มสิบไม่ค่อยแน่ใจ เพราะเขาเองก็ไม่ใช่แฟนพันธ์แท้รถไฟไทย ช่วงไหนล่ำซำหน่อยก็บินกลับบ้านพร้อมสาวไฮโซมาดปราดเปรียวแป๊บเดียวถึงอย่างสายการบิ


นต้นทุนต่ำที่ขณะนี้ทุกสายต้องหยุดพักจนแทบลืมไปแล้วว่าบินกันยังไง ถี่หน่อยก็ใช้บริการของสาวสวยใส ไปทุกที่มีข้าวเลี้ยงของรถทัวร์ทุก ๆ ปี จะหันมามองสาวใหญ่ใจดีอย่างรถไฟสักทีก็แล้วแต่โอกาสอำนวย เช่นอยากนั่งรถไฟชมวิว ส่วนใหญ่จะนั่งรถนอนไป เบื่อนั่งก็นอนได้ ไม่เหมือนครั้งนี้ ที่ตัดสินใจได้ทันทีว่าชั้นสามเท่านั้นเป็นคำตอบสุดท้าย




....รออ่านต่อตอนต่อไปเน่อ...

"รักเรา รื่นรมย์ นิรันดร์

แนะนำ นิดหน่อย

ขอบคุณมากมาย...อีกครั้ง

เพื่อน...คำสั้น ๆ แต่ความหมายของมัน ยาวสุดใจ ไกลสุดตา ที่สำคัญ เนิ่นนาน นิรันดร...

ขอบคุณ....

• มิตรภาพแบบเพื่อน ที่นำเราสอง (แนนกะหลี) มาพบกัน ผูกพัน รักกัน...วันนี้เราพร้อมตายไปด้วยกัน
  
  
• เพื่อนทุกข์ทน ที่ขนใจดวงโต ๆ ล้นกระเป๋า...มาเทใส่ งานของพวกเรา

เจ๊ปุ๊ก อ้อย ตุ๋ม ปอนด์ ที่อยู่โยง แจมกันยาว ๆ ถ่ายรูป ตกแต่งหน้างาน ขนของ ซื้อของและดองเค็ม (อื่น ๆ อีกเยอะ)

ลัก กะ ฟัก ที่มาก่อน หนักก่อน เหนื่อยก่อน แต่ต้องกลับก่อน ไม่ได้ชมผลงานสุดเริ่ด สุดอลังการของตัวเอง เฮ้อ...

เพื่อนเดี่ยว...ที่มาด่วน หลังเสร็จงานแล้วตามมาเหนื่อยด้วยกัน หมวย...ที่มากะทันหัน แต่ก็ช่วยเต็มๆ

ฝันกะธันว์ รักษ์ศรีทอง...กับงานกราฟฟิกสวย ๆ แบบเวทีงาม ๆ และคุมงานซะสวยสด สมบูรณ์

บอล อาทิตย์...คนขนไฟ จัดไฟ แถมจัดกล้องกะฉกโปรเจคเตอร์มาเผื่ออีก...มือถือเหล้า แต่ใจให้เราจริง ๆ เจ๋งอ่ะ

แอ๊ะ...น้องเลิฟคนนี้ โดนทุกงาน กรรมของมัน ทั้ง พรีเวด ระหว่างเวด และหลังเวด คงโดนอีกหลายงาน...เตรียมตัวไว้

อุ้มกะเก๋า น้องบ่าวน้องสาวที่น่ารัก ที่โชว์เทพ...ทำให้งานบ้าน ๆ กลายเป็น Super Party เฉยเลย...เก่งเนาะ

แอมป์ เจตน์ เอกและโหน่ง...วงศาคณาเพื่อน...ที่กล่อมงานได้ไพเราะ สุดสุด เทพเสมอเพื่อนเรา

บอล นิรันดร์...เพื่อนเจ้าบ่าว ที่ทำเกินหน้าที่...เกินจะขอบคุณไหว...ซึ้งว่ะ

กุ๊กกะกิ๊ก...คู่แฝดเพื่อนซี้ อีกคนเพื่อนเจ้าสาว อีกคนเป็นพี่เลี้ยง เหนื่อยไหมเพื่อน

• เพื่อนทุกคน...ที่ดั้นด้น เดินทางมา ไกลบ้าง ใกล้บ้าง แต่ก็มากันตรึม...ครึ้มอกครึ้มใจจริง ๆ

แก้มเพื่อนเลิฟ มาไกลจากดูไบ... แพะ เพื่อนซี้ ที่ยอมหนีสาวญี่ปุ่น มาหาไออุ่น ที่พังงา

แคท คนกลม ที่โชว์เดี่ยว ขับรถมาจากหาดใหญ่ และขอบใจที่ไม่มีเอ็มวีริมเล...ให้เพื่อนวุ่นกันอีก

ออมกะแก๊ป...ที่แอบหนีลูกมา เพื่องานเรา ไมรุตั้งใจมางานรึฮันนีมูน...ลองถามมันดู...

ตั้ม...เพื่อนต๊อง ๆ ที่ทิ้งทุกอย่าง...มางานเรา เพราะอ่านอีเมล์แล้วแม่ง...เจือกซึ้งกับคำว่า

"เพื่อเพื่อน...เดินทางไกลกว่า 700 โล มาปาร์ตี้ริมหาด...เจ๋งเนอะว่ามะ" เออ...เมิงเจ๋งเพื่อน

จ๋อย...ชีตั้งใจสุด ๆ นั่งรถโดยสารมา...ไม่มีคนไปรับ...แต่สุดท้ายก็มาถึง...ต้องขอบคุณจุ้งกะกลางด้วยนะ

เมเปิ้ลกะพี่ภู่...มาเป็นคู่ มาเพื่อเมาท์และเมาตามสไตล์ในชุดสุดเริ่ด...หารูปดูเอาเอง...

กุลลี่...มางานปาร์ตี้ แต่โดนใช้งานสารพัด ถ่ายรูป ถ่ายวิดีโอ ยันผูกโบว์เก้าอี้ ไม่ไหวจะบรรยาย

อุ๊ มาสด้า 3...ถอยรถป้ายแดง มาท้าลมเล...แถมช่วยรับแขกหน้างานให้อีก...เฮ้อเหนื่อยมะ

อาจารย์เด๊ะ...รายนี้ก็เหนื่อยมิใช่น้อย อยู่ม.เป็นอาจารย์ มางานกลายเป็นทาส...สม

ป๋าเปี๊ยก...แค่มาก็ฮาแล้ว...แจ่มสุด ๆ

อ๊อด เพื่อนซี้ ที่มาจอย ออมเพื่อนรักที่มาแจม และก้อย หูกางเพื่อนเลิฟ ที่ช่วยลุ้นตลอดงาน....

อัส กะ จิก ...สองสีสัน สวยได้ใจ...รู้ป่ะ หนุ่ม ๆ อยากได้เบอร์เพียบ...

เพื่อนกั่วป่า เพื่อนภูเก็ต ที่มีกะใจ มาแจมกะเรา...ดีใจมากมาย

พี่โต๊ย พี่ปู น้องฝ้าย ที่มาหนุกกัน กะพี่คนขับรถ(ชื่อไรไม่รุ) ที่อดทน ขับรถมาไกล....

น้องอั้ม น้องโก้ บ็อบแอนด์เดอะแกงค์ อียู หนูกุ้ง ลุงมัยและป๋าเบิร์ด เด็กแสบที่มาช่วยแจม... อิอิ

• เพื่อนทุกผู้...ที่อวยใจ ให้พร แม้ไม่ได้มาจอย และไม่ว่างมาแจม แต่เรารับรู้ได้นะ...

ใจพวกนายส่งมาถึงเราสองคน ฯลฯ

ไม่ไหวจะขอบคุณ ตกหล่นใคร ไม่ได้เอ่ยถึง...เราสองคน ขออภัยด้วยนะ

ขอบคุณมากมาย...ด้วยหัวใจเลยเพื่อน

แนน&หลี